Bugün hayatımın en önemli ve en özel günlerinden biri oldu.
Durun sizinle paylaşayım.
Uzun zamandır, ergenliğe giren aynı yaşta 2 kızla uğraşmak zorunda kalıyorum. Allahım ne zor işmiş. Bir de ikiz büyütmek ilk üç sene zor derler. İlk üç sene zordu ama fiziken zordu, asıl şimdi olayların üstesinden gelememe sorunu yaşıyorum ve çok zorlanıyorum.
Okullarda sistem gereği 4. sınıftan itibaren her dönem her dersten 3 yazılı yapılıyor ve karneye de direk bu notlar geliyor.
Her dönem bu 3er hafta evde kabus gibi geçiyor.
Ben de en az kızlar kadar hatta daha fazla ders çalışıyorum ki onları kontrol edebileyim. Yazılı yapıp sorular sorayım.
Yazlılar başladığından beri bizim kızlar hemen her konuya çemkirip duruyorlar. Yok bu yemeği yemezlermiş, yok ben onların damak zevkini hala öğrenememiş miyim? Yok bilmemne. Hakikaten geriyorlar beni.
Televizyon da açmıyoruz, sanırım asıl gerginlikleri bundan.
Mesela bugün hem İngilizce hem de Sosyal Bilgiler yazılısı vardı, ayrıca Sosyal Bilgiler projesinin de kontrol günüydü.
Ama bizimkiler tüm bunlara rağmen haftasonu ne ödevi hazırlamışlardı, ne de yazılılardan en azından birisi için çalışmışlardı. Hayatım boyunca annem daha bana hiç "Çalış evladım, çantanı hazırla evladım, ödevini unutma evladım." demediğinden bunları çocuklara söylemek bana zor geliyor.
İşte tüm bu nedenlerle, dün iki ayak bir pabuca girmişken, Muhteşem Yüzyıl seyretmek için saat 11 e kadar uykusu gelmeyen hanımefendinin saat 20.30'da uykusu geldi.
Ders gibi konular yüzünden tartıştıkça boş yere aramızın gerildiğini hissedip üzülüyordum.( Sanırım eğitim sistemine tam olarak inanmamaktan kaynaklı, hem çocuklara çalış diyorum hem de bu kadar fazla ders ve ödevlerinin olmasına sinir oluyorum, bu başka bir tartışma konusu tabii.)
Dün akşam da eve gelmelerinden itibaren hiç sesimi çıkarmadım, uyarmadım, tartışmadım.
Ama daha hazırlamış olduğum Sosyal Bilgiler yazılısı tamamlanmadan ve daha İngilizce çalışmaya başlanmadan bu uyku faslı açılınca, son derece sakin bir şekilde kızımla konuşmaya karar verdim.
Ona hayatı boyunca ders için, sınav için, proje için, iş yetiştirmek için, çocuğuna bakmak için çok geceler uykusuz kalacağını dolayısıyla buna alışması gerektiğini söyledim.
Bir insanın potansiyeli ne kadar üstün olursa olsun, asla çalışmadan başarılı olamayacağını, başarının da dönem dönem özveriler gerektirdiğini tekrar anlattım.
Sonra da her ders çalışmak zorunda olan fani gibi kalkıp yüzünü gözünü yıkamasını ve sonra da kendine acı bir kahve yapmasını söyledim.
Bu onun ders çalışmak için içtiği ilk kahveydi. Bence bu hayatında önemli bir level idi. (Üniversitede final döneminde içtiğimiz kavanoz kavanoz kahveler geldi aklıma)
Kalktı iki dediğimi de yaptı, yazılısını bitirdi, eksik cevapladığı soruların doğru cevaplarını çalıştı.
Sonra da sabah erken kalkıp İngilizce çalışacağını söyleyerek yattı. Sabah erken saate saatini kurdu, uyudu.
Yine bir ilk olarak sabah erkenden kalktık, onlara istedikleri çakma pizzadan yaptım sabah 6'da. Bir taraftan da beraber İngilizce çalıştık.
Sonra okula gitme saatleri geldi, hazırlandılar, tam kapıdan çıkarken kızım bana yaklaştı, iki yanağımı da ikişer defa öptü, boynuma sarıldı ve
"Anne sana çok teşekkür ediyorum, herşey için" dedi ve gitti.
Nasıl duygulandım anlatamam size.
Günlerdir çok zorlandığım bir konuda başarıya ulaşmış gibi hissettim kendimi.
Bakalım bu annelik serüveni çocukların yaşları büyüdükçe hangi maceralarla devam edecek ve bana daha neler gösterecek..
Durun sizinle paylaşayım.
Uzun zamandır, ergenliğe giren aynı yaşta 2 kızla uğraşmak zorunda kalıyorum. Allahım ne zor işmiş. Bir de ikiz büyütmek ilk üç sene zor derler. İlk üç sene zordu ama fiziken zordu, asıl şimdi olayların üstesinden gelememe sorunu yaşıyorum ve çok zorlanıyorum.
Okullarda sistem gereği 4. sınıftan itibaren her dönem her dersten 3 yazılı yapılıyor ve karneye de direk bu notlar geliyor.
Her dönem bu 3er hafta evde kabus gibi geçiyor.
Ben de en az kızlar kadar hatta daha fazla ders çalışıyorum ki onları kontrol edebileyim. Yazılı yapıp sorular sorayım.
Yazlılar başladığından beri bizim kızlar hemen her konuya çemkirip duruyorlar. Yok bu yemeği yemezlermiş, yok ben onların damak zevkini hala öğrenememiş miyim? Yok bilmemne. Hakikaten geriyorlar beni.
Televizyon da açmıyoruz, sanırım asıl gerginlikleri bundan.
Mesela bugün hem İngilizce hem de Sosyal Bilgiler yazılısı vardı, ayrıca Sosyal Bilgiler projesinin de kontrol günüydü.
Ama bizimkiler tüm bunlara rağmen haftasonu ne ödevi hazırlamışlardı, ne de yazılılardan en azından birisi için çalışmışlardı. Hayatım boyunca annem daha bana hiç "Çalış evladım, çantanı hazırla evladım, ödevini unutma evladım." demediğinden bunları çocuklara söylemek bana zor geliyor.
İşte tüm bu nedenlerle, dün iki ayak bir pabuca girmişken, Muhteşem Yüzyıl seyretmek için saat 11 e kadar uykusu gelmeyen hanımefendinin saat 20.30'da uykusu geldi.
Ders gibi konular yüzünden tartıştıkça boş yere aramızın gerildiğini hissedip üzülüyordum.( Sanırım eğitim sistemine tam olarak inanmamaktan kaynaklı, hem çocuklara çalış diyorum hem de bu kadar fazla ders ve ödevlerinin olmasına sinir oluyorum, bu başka bir tartışma konusu tabii.)
Dün akşam da eve gelmelerinden itibaren hiç sesimi çıkarmadım, uyarmadım, tartışmadım.
Ama daha hazırlamış olduğum Sosyal Bilgiler yazılısı tamamlanmadan ve daha İngilizce çalışmaya başlanmadan bu uyku faslı açılınca, son derece sakin bir şekilde kızımla konuşmaya karar verdim.
Ona hayatı boyunca ders için, sınav için, proje için, iş yetiştirmek için, çocuğuna bakmak için çok geceler uykusuz kalacağını dolayısıyla buna alışması gerektiğini söyledim.
Bir insanın potansiyeli ne kadar üstün olursa olsun, asla çalışmadan başarılı olamayacağını, başarının da dönem dönem özveriler gerektirdiğini tekrar anlattım.
Sonra da her ders çalışmak zorunda olan fani gibi kalkıp yüzünü gözünü yıkamasını ve sonra da kendine acı bir kahve yapmasını söyledim.
Bu onun ders çalışmak için içtiği ilk kahveydi. Bence bu hayatında önemli bir level idi. (Üniversitede final döneminde içtiğimiz kavanoz kavanoz kahveler geldi aklıma)
Kalktı iki dediğimi de yaptı, yazılısını bitirdi, eksik cevapladığı soruların doğru cevaplarını çalıştı.
Sonra da sabah erken kalkıp İngilizce çalışacağını söyleyerek yattı. Sabah erken saate saatini kurdu, uyudu.
Yine bir ilk olarak sabah erkenden kalktık, onlara istedikleri çakma pizzadan yaptım sabah 6'da. Bir taraftan da beraber İngilizce çalıştık.
Sonra okula gitme saatleri geldi, hazırlandılar, tam kapıdan çıkarken kızım bana yaklaştı, iki yanağımı da ikişer defa öptü, boynuma sarıldı ve
"Anne sana çok teşekkür ediyorum, herşey için" dedi ve gitti.
Nasıl duygulandım anlatamam size.
Günlerdir çok zorlandığım bir konuda başarıya ulaşmış gibi hissettim kendimi.
Bakalım bu annelik serüveni çocukların yaşları büyüdükçe hangi maceralarla devam edecek ve bana daha neler gösterecek..
yazınızı çok duygulanarak okudum. benim de 10 yaşında bir kızım var. neler yaşadığımızı tahmin edersiniz. henüz ayık kalmak için değil ama anne-kız muhabbetine çeşni katmak için arasıra birlikte kahve içeriz. ben onunkini hazırlarım sütlü ve az kahveli o benimkini sade ve bol telveli. hatta fal kapatır eğleniriz.
YanıtlaSilhaylaz ve afacan olduğu için beni çok yoruyor ama o kahveleri içerken gözüme sevinçle bakan parlayan gözlerini görmek tarifsiz bir mutluluk...
Allah ikinizin gözlerinde de o mutluluğu soldurmasın. Sevgiler.
Sil