Ye Sev ve Dua Et..Ve İtalyanca..

Birkaç hafta önce kuzenime gittiğimde uzun zamandır okumayı istediğim ama almadığım bir kitabı okuyup kütüphanesine koyduğunu fark ettim.

“Ye Dua Et Sev” , tam da aslında içinde bulunduğum süreci daha kolay geçirmemi sağlayacak bir kitapmış, bunu ancak okumaya başladıktan sonra idrak ettim.

Kitap adıyla, kapağıyla sabun köpüğü bir kitapmış gibi görünse de daha bitiremesem de içinde bir felsefe barındıran bir kitap olduğunu söyleyebilirim.

Ama benim bugün aslında anlatmak istediğim konu kitabın konusu ya da içeriği değil, İtalyanca dilinin tarihçesi. Kitapta bu konuya uzun uzun değiniliyor.

Eskiden Avrupa ‘da Latince’nin, Fransızca, İspanyolca, Portekizce gibi birçok alt lehçeleri oluşmuştu. Aslında bunlar yöresel olarak konuşulan Latince çeşitleriydi. Ama başkentlerde oluşan lehçe, bölgede baskın lehçe olarak anılmaya başlanmıştı. Bu nedenle bugün Fransızca denen dil, Ortaçağda Paris lehçesine verilen addır aslında. İspanyolca aslında Madrid dilidir (lehçesidir). Ülkedeki en güçlü lehçe ülkenin dilini belirler.

Ancak İtalyanca’nın durumu farklıydı. Çünkü o dönemlerde İtalyanlar’da bir bütünlük yoktu. Kendi terimleriyle “Fransa ya da İspanya fark etmez, yemek yiyebildiğim sürece “ demekteydiler.

Ülkede bütünlük oluşmayınca, dilde de bütünlük oluşmuyordu.

Bu nedenle de İtalyanlar yerel farklı lehçelerle yüzyıllarca konuşup durdular, Floransalı bir tacir, Venedikli dostuna yazdığı mektupta aslında tam olarak karşısındakinin anlayabileceği bir dilde yazamıyordu.

Bu durumu çözmek için İtalyan entelektüeller 16.yüzyılda bir araya gelip ülkenin milli lehçesini seçtiler. Ancak en güzel lehçeyi bulmak o kadar kolay değildi. Bunu bulabilmek için 200 yüzyıl öncesinin Floransa’sına geri gitmeleri gerekiyordu.

Yani Dante’nin İlahi Komedya’sını yazdığı günlere ve o lehçeye. O günlerde sanat dünyası böyle bir eserin,yani İlahi Komedya’nın nasıl olup da Latince değil, yerel bir lehçeyle yazıldığını anlamakta güçlük çekiyordu.

Dante’ye göre ise Latince bozuk elitlere yönelik bir dil idi.

Yani bugün konuşulan İtalyanca aslında İtalyanca değil, “Dantece” denilebilir.

Ve bu nedenle aslında dünyada hiçbir dil, İtalyanca gibi artistik öğeler taşımaz, Dante gibi inanılmaz bir şairden unsurlar içermez. Bu nedenle hiçbir dil insan duygularını ifade etmede İtalyanca  kadar kusursuz değildir.

Bu nedenle tüm dünyada İtalyanca’ya müzik gibi ya da müziğin dili denir.

 .

Haaa, bu arada, siz de benim gibi bu aralar hayatınızı yeniden yapılandırmaya çalışıyorsanız, bahsettiğim kitaba da kısaca bir göz atın derim.